Wim Helsen pakt je beet en laat niet los
Houdt Wim Helsen van een vijandige benadering van zijn publiek of sticht hij in het begin van zijn programma ‘Spijtig Spijtig Spijtig’ alleen maar doelbewust verwarring?
Grote zaal Schouwburg Ogterop, vrijdagavond: Wim Helsen in Spijtig Spijtig Spijtig
* * * *
Hij vertelt zijn introductie niet recht toe recht aan. Hij weeft de ene uitwijding na de andere in zijn prijswinnende voorstelling, goed voor de Poelifinario 2013, de hoogste cabaretprijs van het jaar. In zijn sappige taal waarin het Vlaamse accent extra kleur geeft aan zijn woorden maakt hij een kolkende voorstelling. Helsen raltelt maar door, bevloeit onophoudelijk verbale velden. Hij schiet plotseling een zijweg in om uiteindelijk weer op de hoofdbaan van zijn turbulente wereld terecht te komen. Het publiek raakt bijna ademloos verstrikt in zijn retorisch web.
Wim Helsen begint in cabaretland een fenomeen te worden met zijn flitsende taalgebruik tijdens de zoektocht door de krochten van het surrealisme in het alledaagse. Hij ziet dingen waar we altijd overheen hebben gekeken. Hij is intelligent, alert, kolderiek, amusant en spitsvondig in de snelle wendingen in zijn programma. Neem de herhaalde verschijning van ‘Coolio’, met zijn swingende danspassen.
Zijn hoofd is een dampende vulkaan
Aan het einde van ‘Spijtig Spijtig Spijtig’ geeft hij een illustratie van zijn taalvirtuositeit en zijn onbegrensde lenigheid in het componeren van kleine verhalen. Hij vertelt eerst de clou om daar op ingenieuze wijze naartoe te werken. Zijn hoofd moet een dampende vulkaan zijn waar non-stop avontuurlijk lava naar bovenborrelt, dat hij de ene keer met een satanisch en soms een beetje sarcastisch genoegen uit zijn permanent bewegende mond laat overlopen. Heel af en toe belichaamt hij de stilte van een woestijnlandschap waar zich in de verte een zandstorm aankondigt. Zijn publiek zit op scherp, klaar om door Wim Helsen naar zijn absurdistische wereld te worden meegenomen.
Nooit eerder een cabaretier, een woordkunstenaar zo lang, overtuigend, beeldend en humoristisch over een ‘wachtrij’ voor een toilet horen praten. De kans dat Wim Helsen verkeerd begrepen wordt, is uiteraard aanwezig. Hij houdt daar aan het begin en aan het eind van zijn programma rekening mee door ‘Don’t let me be misunderstood’ van Eric Burdon en the Animals te draaien en zelfs even mee te zingen.
Regelmatig achter elkaar gezette neonverlichte palen geven in het decor ogenschijnlijk een beetje structuur die past in de lange metafoor van de rij die zich voor het toilet vormt.
Hij speelt met het publiek, bijna verwarrend, provocerend ook, maar dat is een pose. Wim Helsen houdt van zijn mensen en misschien is hij er wel verslaafd aan om ze af en toe heerlijk op het verkeerde been te zetten. Af en toe gaat hij met zijn scherpe en hilarische observaties de confrontatie met de zaal aan. Maar dan zijn er na afloop weer de bloemen die het goedmaken. Dan is hij weer de innemende Vlaming die de noorderburen in hun hart hebben gesloten.
Ton Henzen – Steenwijker Courant
Kijk HIER waar er nog tickets zijn voor spijtig spijtig spijtig!